HEREVÎ, Ahmed b. Muhammed

(أحمد بن محمد الهروي)

Ebû Ubeyd Ahmed b. Muhammed b. Muhammed el-Herevî el-Bâşânî (ö. 401/1011)

Tefsir, hadis ve dil âlimi.

Hayatı hakkında yeterli bilgi yoktur. Abdülkays b. Rebîa soyundan geldiği için Abdî, Herat’ın bir köyü olan Bâşân’a (Fâşân) nisbetle Bâşânî (Fâşânî) nisbeleriyle de anılmaktadır. Herevî’nin, Fâşânî nisbesini Merv’e bağlı Fâşân köyünden aldığını zannederek onu Mervezî nisbesiyle ananlar da olmuştur. İbn Hallikân, Herevî’nin dedesinin adını Muhammed olarak kaydettikten sonra Kitâbü’l-Ġarîbeyn adlı eserinin kapağında Abdurrahman olarak gördüğünü ifade etmiştir (Vefeyât, I, 96).

Ebû Süleyman Ahmed b. Muhammed el-Hattâbî, Ahmed b. Muhammed el-Herevî, Ebû İshak Ahmed b. Muhammed el-Bezzâz’dan hadis, Tehźîbü’l-luġa adlı eserin sahibi Muhammed b. Ahmed el-Ezherî’den lugat tahsil eden Herevî’nin talebeleri arasında Ebû Osman İsmâil b. Abdurrahman es-Sâbûnî, Ebû Ömer Abdülvâhid b. Ahmed el-Melîhî, Ebû Sehl Muhammed b. Ali el-Herevî, Ebû Bekir Muhammed b. İbrâhim el-Erdistânî gibi kişiler yer almaktadır. Hânsârî’nin, Süyûtî’den naklen Herevî’nin İbnü’s-Serrâc (ö. 316/929) ve Niftaveyh (ö. 323/935) gibi âlimlerden ders aldığına dair verdiği bilgiler (Ravżâtü’l-cennât, I, 241-242) doğru değildir. Gizlice içki içmek gibi bazı kötü alışkanlıklarının bulunduğu da rivayet edilen Herevî 6 Receb 401 (13 Şubat 1011) tarihinde vefat etmiştir.

Eserleri. Herevî’nin günümüze ulaşan eseri Kitâbü’l-Ġarîbeyn fi’l-Ķurǿân ve’l-ĥadîŝ adını taşımakta olup Kitâbü’l-Ġarîbeyn: ġarîbeyi’l-Ķurǿân ve’l-ĥadîŝ, Ġarîbeyi’l-Ķurǿân ve’s-sünne, Kitâbü’l-Ġarîbeyn fî luġati kelâmillâh ve eĥâdîŝi resûlih gibi isimlerle de anılmaktadır. Eserde yer alan kelimeler alfabetik olarak sıralanmış, madde başlıkları bablarla gösterilmiştir. Âyet ve hadislerde geçtiği kalıpla ele alınan kelimeler lugat, i‘rab ve anlam açısından izah edilmeye çalışılmıştır. Garîb lafızların yer aldığı âyet ve hadis metinlerinin sadece ilgili kısmı zikredilmiş, bazan şiirlerden de örnekler verilmiştir.

Garîbü’l-Kur’ân ve garîbü’l-hadîs konularında daha önce yazılan eserler içinde özellikle Ebû Ubeyd Kāsım b. Sellâm ve İbn Kuteybe’nin kitaplarından büyük ölçüde faydalanılarak kaleme alınan, Zerkeşî’nin garîbü’l-Kur’ân konusunda telif edilmiş en önemli eserlerden olduğunu belirttiği Kitâbü’l-Ġarîbeyn ilim çevrelerinde haklı bir şöhrete kavuşmuş; gerek Kur’an ve hadislerdeki garîb kelimeleri bir araya getirmesi, gerekse bunları alfabetik biçimde sıralaması açısından kendi alanında yazılan ilk eser olarak kabul edilmiştir. Herevî’nin bu kitabında uyguladığı metot daha sonra gelen birçok âlim tarafından benimsenmiştir. Nitekim Mecdüddin İbnü’l-Esîr’in garîbü’l-hadîse dair en-Nihâye adlı eserini telif ederken esas aldığı iki kitaptan biri Kitâbü’l-Ġarîbeyn olmuştur. Harîrî Dürretü’l-ġavvâś’ında, İbn Ebü’l-Hadîd Şerĥu Nehci’l-belâġa’sında, Muhammed b. Ahmed el-Kurtubî el-CâmiǾ li-aĥkâmi’l-Ķurǿân’ında, Nevevî el-Minhâc fî şerĥi Śaĥîĥi Müslim’inde ve Şehâbeddin el-Hafâcî Şifâǿü’l-ġalîl’inde bu eserden faydalanmıştır.

Mecdüddin Ebü’l-Mekârim Ali b. Muhammed en-Nahvî Kitâbü’l-Ġarîbeyn’i Muħtaśarü’l-Ġarîbeyn adıyla ihtisar etmiş, Ebû Mûsâ el-Medînî esere


el-MecmûǾu’l-muġīŝ fî ġarîbi (ġarîbeyi)’l-Ķurǿân ve’l-ĥadîŝ adıyla bir tekmile yazmış (nşr. Abdülkerîm el-Azbâvî, I-III, Cidde 1406-1408/1986-1988), İbn Asker el-Gassânî de buna bazı ilâvelerde bulunarak el-MeşreǾu’r-revî fi’z-ziyâdeti Ǿalâ Ġarîbeyi’l-Herevî adlı eserini meydana getirmiştir. Bunlardan başka İbn Nâsır es-Selâmî, Kitâbü’l-Ġarîbeyn’deki nakil ve zabt hatalarını, özellikle de Herevî’nin talebelerinden İsmâil b. Abdurrahman es-Sâbûnî ve Ebû Ömer el-Melîhî’nin rivayetleriyle gelen yanlışları göstermek için et-Tenbîh Ǿalâ ħaŧaǿi’l-Ġarîbeyn (et-Tenbîh Ǿale’l-elfâži’lletî vaķaǾa ħaŧaǿ fî naķlihâ ev żabŧıhâ ev tefsîrihâ fî Kitâbi’l-Ġarîbeyn) adıyla bir eser kaleme almıştır (bu eserlerin yazma nüshaları için bk. Sezgin, VIII, 226). Çeşitli kütüphanelerde çok sayıda nüshası bulunan (a.g.e., VIII, 225-226) Kitâbü’l-Ġarîbeyn’in I. cildi Mahmûd Muhammed et-Tanâhî tarafından neşredilmiş (Kahire 1390/1970), eser daha sonra Haydarâbâd’da da basılmıştır (I-IV, 1406-1410/1985-1989).

Herevî’nin kaynaklarda zikredilen Kitâbü Vülâti Herât adlı eserinin günümüze kadar gelip gelmediği bilinmemektedir. İsmâil Paşa’nın Herevî’ye nisbet ettiği ErbaǾûne fi’l-ĥadîŝ (Hediyyetü’l-Ǿârifîn, I, 70) Ahmed b. Muhammed el-Mâlînî el-Herevî’ye (ö. 412/1022) ait olmalıdır.

BİBLİYOGRAFYA:

İbnü’l-Esîr, en-Nihâye, I, 8-9; Yâkūt, MuǾcemü’l-büldân, I, 322; XVIII, 263; a.mlf., MuǾcemü’l-üdebâǿ, IV, 246-247, 254, 260-261; a.mlf., el-Müşterik, s. 328; İbn Hallikân, Vefeyât, I, 95-96; Zehebî, AǾlâmü’n-nübelâǿ, XVII, 146-147; Safedî, el-Vâfî, VIII, 114-115; XXII, 145; Sübkî, Ŧabaķāt (Tanâhî), IV, 84-85; İsnevî, Ŧabaķātü’ş-ŞâfiǾiyye, II, 518-519; İbn Kesîr, el-Bidâye, XI, 344-345; Zerkeşî, el-Burhân, I, 291; İbn Kādî Şühbe, Ŧabaķātü’ş-ŞâfiǾiyye, I, 175-176; İbn Tağrîberdî, en-Nücûmü’z-zâhire, IV, 228; Süyûtî, Buġyetü’l-vuǾât, I, 180, 371; II, 201; Dâvûdî, Ŧabaķātü’l-müfessirîn (Lecne), I, 80-81; Keşfü’ž-žunûn, II, 1206, 1209; İbnü’l-İmâd, Şeźerât, III, 161; Hânsârî, Ravżâtü’l-cennât, I, 241-242; Hediyyetü’l-Ǿârifîn, I, 70; Ziriklî, el-AǾlâm, I, 203-204; Brockelmann, GAL, I, 137-138; Suppl., I, 200; Kehhâle, MuǾcemü’l-müǿellifîn, I, 61-62; Sezgin, GAS, VIII, 224-226, 275; Abdülhamîd Seyyid Taleb, Ġarîbü’l-Ķurǿân: ricâlüh ve menâhicühüm, Küveyt 1986, s. 293-308; Kays Âl-i Kays, el-Îrâniyyûn, II, 471-473; Mahmûd M. et-Tanâhî, “et-Tenbîh Ǿalâ ħaŧaǿi’l-Ġarîbeyn li’l-Herevî”, Mecelletü’l-Baĥŝi’l-Ǿilmî ve’t-türâŝi’l-İslâmî, sy. 3, Mekke 1400/1980, s. 419-426; Gulâm Murtazâ Âzâd, “Ġarîbü’l-Ķurǿân ve’l-ĥadîş ve Kitâbü’l-Ġarîbeyn li’l-Herevî”, ed-Dirâsâtü’l-İslâmiyye, XXIII/1, İslâmâbâd 1408/1988, s. 72-76; Abdürrahîm Eşref Bülûc, “Ġarîbü’l-Ķurǿân ve’l-ĥadîş ve Kitâbü’l-Ġarîbeyn li-Ebî ǾUbeyd el-Herevî”, a.e., XXIX/1 (1414/1994), s. 105-116.

Muhsin Demirci