BAHRÜ’l-KELÂM
بحر الكلام
Ebü’l-Muîn en-Nesefî’nin (ö. 508 / 1114) akaide dair risâlesi.
Tam adı Bahrü’l-kelâm fî akāǿidi ehli’l-İslâm olan eser bazı yazmalarda Bahrü’l-efkâr, Akāǿidü Ebi’l-Muîn en-Nesefî, bazılarında ise eserin tartışma üslûbunda kaleme alınmış olmasından dolayı Mübâhasâtü Ehli’s-sünne ve’l-cemâǾa maǾa’l-fırakı’d-dâlle ve’l-mübtediǾa (İA, IX, 199) adıyla anılmaktadır. Kaynakların ittifakla Ebü’l-Muîn en-Nesefî’ye nisbet ettikleri risâle “fasıl”lar şeklinde düzenlenmiş olup elli dokuz bölümden ibarettir. Bazı yazmalarda ise bölüm sayısı altmış dörttür. Risâlenin giriş kısmında mârifet, tevhid, iman ve din gibi terimlerin tarifi, beşerî ve ilâhî ilim hakkındaki Sünnî ve Mu‘tezilî görüşler yer alır. İlk bölümlerde mârifetullahın aklîliği, iman ve küfürde iradenin etkisi ile çeşitli mezheplerin bu konudaki görüşleri, bezm-i elest, tevfik, hızlân, saadet, şekāvet, fetret ehli, zâtî, fiilî ve haberî sıfatlar, kıdem, âlemin hudûsu, esmâ-i hüsnâ, Müşebbihe ve Kerrâmiyye’nin tenkidi, Allah’ın mekândan tenzihi, rü’yetullah, kelâm sıfatı, isim - müsemmâ, rızık gibi konulara yer verilir. Daha sonra istitâat, halku ef‘âli’l-ibâd, imanın şartları ve mahiyeti, kebîre, Cebriyye, Havâric, Cehmiyye ve Mürcie’nin tenkidi, şeytan ve neslinin insan fiilleri üzerindeki tesirleri, kesb, mûcize, kerâmet, risâlet ve özellikle Hz. Muhammed’in risâleti, mi‘rac, hafaza melekleri, nefha, rızâ ve suht (öfke) sıfatları, Mu‘tezile’nin ortaya çıkışı ve esasları, şefaat gibi muhtelif konular işlenir. Risâlenin son bölümlerinde de kabir azabı, mîzan, hesap, sırat, havz, cennet, cehennem gibi sem‘iyyât* bahisleri tertipsiz bir şekilde ele alınır. Risâle imâmet ve tafdîl, bazı Şiî iddialarının reddi, peygamberlere indirilen suhufa iman, İbâhiyye ve Müneccime’nin bazı görüşlerinin tenkidi konularıyla sona erer.
Aynı bahislerin çeşitli bölümlerde tekrarlanmasından dolayı risâlenin metot açısından başarılı olduğu söylenemez. Eserde Mâtürîdîler’in anlayışına aykırı olarak iman esaslarının beş asılda toplanması ve kadere imanın bunlar arasında sayılmaması dikkat çekicidir. Belli başlı bid‘at fırkalarının görüşlerine temas ederek bunları tenkit eden müellifin üslûbu ilk devir Sünnî kelâmcıların üslûbunu andırmaktadır. Eserin çeşitli kütüphanelerde yazma nüshaları vardır (Süleymaniye Ktp., Esad Efendi, nr. 1500; ayrıca bk. İA, IX, 199). Orta boy elli sekiz sayfa kadar olan kitap Kahire (1329) ve Konya’da (1329) basılmıştır. Eseri Manastırlı Lâlî Hasan Efendi 1022’de (1613) Türkçe’ye çevirmiştir. Ayrıca İslâm İnançları ve Mezhepler Arasındaki Görüş Farkları adıyla Cemil Akpınar tarafından yapılmış bir tercümesi daha vardır (Konya 1977).
Bahrü’l-kelâm’ın bilinen iki şerhi vardır: 1. Ġāyetü’l-merâm fî şerĥi Baĥri’l-kelâm. Hasan b. Ali el-Makdisî tarafından yapılan bu şerh kelâm ilmiyle ilgili genel bilgiler ihtiva eden bir girişle başlamaktadır. Eserde yapılan yorumlar Kur’an ve hadislerden alınan delillerle teyit edilir. Ebû Hanîfe, Ebû Mansûr el-Mâtürîdî ve diğer Hanefî âlimlerin görüşlerine yapılan atıfların da yer aldığı eser Mâtürîdî ekolüne ait müstakil bir kelâm kitabı gibidir. Orta boy 137 varaktan ibaret olan Ġāyetü’l-merâm’ın Süleymaniye Kütüphanesi’nde birkaç yazması bulunmaktadır (Hasan Hüsnü Paşa, nr. 1154; Kasidecizâde, nr. 159, 723, 724). 2. Şerĥu Baĥri’l-kelâm. Ahmed b. Mahmûd el-Buhârî tarafından kaleme alınmıştır (Zebîdî, II, 3).
BİBLİYOGRAFYA:
Keşfü’ž-žunûn, I, 225; Zebîdî, İthâfü’s-sâde, II, 3; Îzâĥu’l-meknûn, II, 141; Brockelmann, GAL, I, 547; Suppl., I, 757; Osmanlı Müellifleri, II, 52; Metin Yurdagür, Bibliyografik Bir Kelâm Tarihi Denemesi, İstanbul 1989, s. 86; A. J. Wensinck, “Nesefî”, İA, IX, 199.
Yusuf Şevki Yavuz