ABDULLAH b. EBÛ TALHA

عبد الله بن أبي طلحة

Ebû Yahyâ Abdullah b. Ebî Talha b. Sehl el-Ensârî el-Hazrecî (ö. 84/703)

Tâbiî.

Henüz ana rahminde iken Hz. Peygamber’in hayır duasına mazhar olmuştur. Babası Ebû Talha’nın adı Zeyd’dir. Annesi Medineli kadınlar arasında dindarlığı, zekâsı ve cesareti ile meşhur olan Ümmü Süleym bint Milhan’dır. Ümmü Süleym, Huneyn Savaşı’nda Hz. Peygamber’i yakından savunmuş, Medine’ye döndükten sonra da Abdullah’ı dünyaya getirmiştir. Yeni doğan oğlunu, ilk kocası Mâlik’ten olan oğlu Enes ile Hz. Peygamber’e göndermiş, ağzına ilk lokmayı vermesini (tahnîk*) ve adını koymasını rica etmişti. Peygamber de çiğnediği bir hurmayı çocuğun damağına sürmüş, yüzünü okşamış ve adını Abdullah koymuştur.

Abdullah b. Ebû Talha’nın dokuz oğlu olmuştur; bunların hepsi Kur’an’ı güzel okumalarıyla tanınan birer âlimdi. Abdullah babasından ve üvey ağabeyi Enes b. Mâlik’ten hadis rivayet etmiş, kendisinden de oğulları İshak ile Abdullah ve torunu Yahyâ b. İshak rivayette bulunmuştur.

Sıffîn Savaşı’na Hz. Ali saflarında katılan Abdullah’ın İran fetihleri sırasında şehid düştüğü veya Medine’de vefat ettiği rivayet edilmektedir.

BİBLİYOGRAFYA:

Vâkıdî, Kitâbü’l-Megazî (nşr. M. Jones), London 1965-1966 - Beyrut, ts. (Âlemü’l-Kütüb), III, 902; İbn Hişâm, es-Sîre (nşr. Mustafa es-Sekka v.dğr.), Kahire 1375/1955, IV, 88-89; İbn Sa‘d, et-Tabakatü’l-kübrâ (nşr. İhsan Abbas), Beyrut 1388/1968, V, 74-76; Müsned, III, 105, 106; Buhârî, et-Târîhu’l-kebîr (nşr. Abdurrahman b. Yahyâ el-Yemânî v.dğr.), Haydarâbâd 1360-80/1941-60 1 Diyarbakır, ts. (el-Mektebetü’l-İslâmiyye), V, 94; Taberî, Târîħ (nşr. Muhammed Ebü’l-Fazl), Kahire 1960-70 → Beyrut, ts. (Dâru Süveydân), III, 76; İbn Ebû Hâtim, el-Cerh ve’t-tadîl, Haydarâbâd 1371-73/1952-53, V, 57; İbnü’l-Esîr, Üsdü’l-gabe (nşr. Muhammed İbrâhim el-Bennâ v.dğr.), Kahire 1390-93/1970-73, III, 284-285; Zehebî, AǾlâmü’n-nübelâ, III, 482-484; İbn Kesîr, el-Bidâye, Kahire 1351-58/1932-39 → Beyrut 1401/1981, IX, 43; İbn Hacer, el-İsâbe, Kahire 1328, III, 60; a.mlf., Tehzîbü’t-Tehzîb, V, 269; Tecrid Tercemesi, IV, 425-429.

Akif Köten